صبح است ساقیا

بی بی بی بیب، بی بی بی بیب، بیدار میشم
ساعت رو نگاه می کنم، 6:30
با خودم میگم که حالا دیروز صبح رفتم حموم، امروز لازم نیست، بزار بخوابم.
ساعتو تنظیم میکنم.
بی بی بی بیب، از خواب می پرم
6:40 ، صورتمو دیروز اصلاح کردم، امروز لازم نیست، بزار بخوابم، ساعتو تنظیم میکنم.
بی بی بی بیب، 6:50، حالا کی گشنشه که صبحانه بخوره، ساعتو تنظیم میکنم.
بی بی، تق، زنگو قطع می کنم، 7:00
میرم دستشویی، این ریشام که چه زود در میاد لامصب
اصلاح میکنم، دست و صورت میشورم، 7:10
گشنمه، یه چی می خورم، 7:14
لباسامو می پوشمو از خونه در میام، 7:20
7:30 ،سوار اوتوبوسم، تو رادیو خانومه پر شور و اشتیاق میگه که یه روزه جدیده و آدمی که امروزش با دیروزش فرق نکنه مرده به حساب میاد. احساس میکنم تو اتوبوس مردگانم، داریم میریم قبرستون.
7:40، ریمایندره گوشیم آلرت میده که زیپتو ببند، تا 7:50 وقت دارم بین 40 50 نفر جسد با هزار ترفند و یک دست به کیف و دست دیگه به میلهء اتوبوس، زیپمو ببندم.
7:55، وارد ساختمون کارم میشم، کیفمو بلند میکنم جلوی دستگاه کارت خوان که ورودم ثبت شه، میگه بیب، میرم تو، کیفمو میزارم رو میز و میرم دستشویی، جلو آینه می ایستم، می بینم کارتم با بند از گردنم آویزونه.

پی نوشت : هدف این نوشتار روز خاصی نمی باشد و منظور یک روز نوعی من است.